Ana sawidjining pandhita, ing wengi loenggoeh tepekoer (semedi) ing sapinggiring kali. Ora antara soewe ana maling kang arep nindakake pagawejan, liwat ing kono. Dheweke soemoeroep si pandhita (kang) lagi manoengkoe poedja, oega sawidjining maling kang lagi ngoempet, wedi katjekel dening polisi, moek moela dheweke bandjoer mikir: ing wengi ikoe dheweke mesthi apes nindakake pagawejane (maling), adja-adja sadoeroenge ketoeroetan sedjane dheweke mengko gek wis ketjekel polisi, awit disenggoeh ija wong kang digoleki. Sawise doewe gagasan mengkono, dheweke bandjoer moeroengake sedjane, lan bandjoer moelih!!! Sedhela maneh ana sawidjining wong (boediman), oega liwat ing kono, sawise (dheweke) soemoeroep marang si pandhita kang lagi semedi. Ing sarehne dheweke wis kanggonan ke-soetjian bandjoer mangerti, moela saka ikoe (dheweke) ora neroesake lakoene, nanging malah meloe-meloe semedi, ing satjedhake sang pandhita, kanthi pangajab ketoelaran ke-soetjian-ne. Amal lan bektine manoengsa ikoe goemantoeng ing sadjroning ati lan pikire, dadi doedoe moeng saka pakartine kang bisa kadoeloe dening saloemrahe wong.